او...

1. بسم الله الرحمن الرحیم ... ان مع العسر یسری . فان مع العسر یسری... تأکید های خدا بی حکمت نیست. حکما خیلی ها، یا حداقل منی پیدا می شد که سالها اینجا از درد بنویسد و فقط در آیه اول وقوف کرده باشد. باور نداشته باشد، یا باور نکرده باشد که این حرف ها خیلی با حرف های نوشته شده توی کتاب ها و دیده شده توی فیلم ها و حک شده توی عقل ها و دل ها فرق دارد. باید خدا را باور کنیم . باید ایمان بیاوریم.

2. اشهد ان لا اله اله الله... اشهد ان محمد رسول الله... اشهد ان علی ولی الله

3. بعضی وقت های زندگی، وقتی حکایت حرکت زندگی ات مثل ناخدایی می شود که کشتی اش در تلاطم آب های مأمور خدا گیر کرده و به هرجایی که آب های مأمور خدا بخواهند می رود و گره های چهره اش خبر از جور نبودن اوضاع می دهد-البته بعد از قطع امید از همه جا، حتی از الوارهای کشتی و دکل های پر زرق و برق و همه و همه - یکی که کنارت باشد ، یکی که مأمور خدا باشد و از خدا برایت حرف بزند خیلی جای شکر دارد. جای سجده شکر دارد. جای گریه شکر دارد. جای شکر دارد برای اینکه شکر می کنی این نعمت را.

4. زندگی عجیب تر از چیزی است که فکرش را می کردم. سنت های خدا آنقدر درس توی خودش دارد که همیشه تو را در حسرت درک عظمت و حکمت خدا نگه دارد. مبهوت مانده ام و دارم از این بهت لذت می برم. باید دوباره حیرت هایم را به روز کنم.

5. زندگی شیرین تر از چیزی است که فکرش را می کردم. و حالا من مانده ام و ترس شیرین درک این شیرینی. این که قرار نیست اینطور بماند و اینکه دریای خدا کجای این دنیا کشتی زندگی ام را دوباره درگیر طوفان بلا می کند.

پ.ن1: همراه و همسفر پیدا کرده ام.  کنار هم دل به دریا زده ایم. برایمان دعا کنید.
پ.ن2: مدت هاست درگیر این شعرم « عاشق شو ارنه روزی کار جهان سرآید...»

نوشته شده توسط : کفش دار

کفش های دیگران [ نفر کفش گذاشتن]